Kennis maken met de buren

Gisteren was echt een heel verwarrende dag. Ik werd meegenomen door een lieve dame en kwam terecht in een huisje waar geen andere hondjes zijn. Ik heb nu een menselijke mama, zus, opa en oma. Ze zijn heel lief maar laten me 's nachts alleen slapen, dat is niet zo leuk.

Deze ochtend, toen er weer licht door de ramen kwam hoorde ik geluiden. Ik wist niet van waar ze kwamen. Ik begon te blaffen en sprong tegen mijn bench. Een minuutje later stond mijn nieuwe familie terug voor mij. Ik mocht uit de kooi en kwispelde er op los. Wat was ik blij dat ze niet weg waren en dat ik opnieuw vrij was. Mijn baasje zette me buiten, dat begreep ik niet goed. Ik liep terug naar binnen en liet een plasje op de mat. "Foei!", zie mijn baasje en ze zette me opnieuw buiten. Wat had ik nu verkeerd gedaan. Een matje dient toch om op te plassen?

Na het ontbijt moest ik opnieuw in mijn reistas. Mocht ik terug naar mijn broertjes en zusje? Dit keer zat ik niet vooraan in de auto, maar achteraan. Mijn menselijk zusje zat naast mij en wreef constant op mijn hoofdje, dat vond ik wel fijn. We kwamen toe aan een hele grote winkel. Binnen rook het heerlijk, ik wou meteen overal aan snuffelen. Een vreemde dame deed steeds weer touwtjes rond mijn hoofd en dat vond ik niet leuk. Ik wou snuffelen en rondlopen. Er kwam een andere mevrouw bij en die gaf me een beentje gemaakt van pezen. Man wat was dat heerlijk. Ik weet niet wat er daarna nog gebeurt is, dat beentje was veel te lekker om nog iets anders op te merken.

Toen we in de auto zaten had ik een rood tuigje aan. De wagen rook naar mijn heerlijke beentje en mijn baasje zei dat ik 2,6 kg woog. Ze wisten niet of dat veel of weinig was, maar dat ging de dierenarts maandag wel vertellen. Mijn baasje moest nog naar de groentewinkel en de slager, maar mijn zusje wou niet mee. Ons mama bracht ons terug naar huis. Opa en oma waren thuis en ik kon in mijn mandje heerlijk verder bijten op mijn nieuwe beentje.

Na mijn middagdutje gingen we gaan wandelen. Ik was echter niet alleen, er was ook een White terriër en een Chihuahua bij. Dit keer was ik niet meer bang en ging ik ook aan hun poep ruiken. De Chihuahua sprong bang weg. Dat vond ik wel leuk, dus bleef ik achter hem aanrennen tot mijn baasje zei dat het genoeg was. We kwamen ook nog een poedel tegen, die was nog banger dan de Chihuahua. Ik wilde zo graag met hem spelen, maar hij liep telkens weer weg. Na twee straten nam mijn baasje me op en stapten ze wat sneller door met de andere honden.

Na de wandeling gingen we spelen in de tuin van de buren. Ik liep even rond in de tuin en ging dan onder de stoel van mijn baasje liggen, ik was veel te moe. Na een uurtje gingen we terug naar huis. Mijn baasje legde me in mijn bench en ging naar de keuken. Toen ik wakker werd rook het heerlijk in huis. Ik ging op zoek naar de oorsprong van die lekker geur en liet onderweg een plasje op het tapijt. Dat vond mijn baasje helemaal niet leuk, dus ik werd terug buiten gezet. Wat moet ik nu doen?

Toen ik terug binnen was waren alle tapijten verdwenen. Dat was niet zo leuk want ik moest een kakje doen. Ik zocht en zocht maar vond geen tapijt. Dus liet ik mijn kakje ergens in een donker hoekje, waar niemand het zag en at voor de zekerheid mijn ontlasting op. Opnieuw hoorde ik mijn baasje foei zeggen en werd ik buiten gezet. Nu weet ik het al helemaal niet meer. Iedereen moet toch plassen en kakjes doen? Waarom mag ik dat dan niet doen?

Het werd opnieuw donker en net als gisteren werd ik in mijn bench gezet, werd het licht uitgedaan en verdween iedereen in de duisternis. Oh nee, geen tweede keer. Dit keer ging ik het niet toelaten, ik huilde en blafte en besloot niet op te geven. Even later kwam mijn baasje naar beneden en werd mijn bench naast de zetel gezet. Mijn baasje stak haar vingers door de ren en ik duwde me daar stevig tegen aan. Dat was al veel beter en ik viel rustig in slaap.