Oogontstekingen, ook ik blijk er gevoelig voor.

Deze ochtend werd ik wakker met etter in mijn snorharen. Mama had het direct gezien en vreesde voor een infectie. Ze belde naar de dierenarts en die kwam een uurtje later langs.

De dierenarts wordt zo stilletjes aan een bekende in mijn wereld. Het derde bezoekje op nog geen twee maand tijd. Dit keer kreeg ik geen prikje in mijn nek, maar een thermometer in mijn poep. Dat vond ik toch maar raar, gelukkig deed het geen pijn. Ik had geen koorts, mijn oren zijn niet ontstoken, mijn oogjes wat geïrriteerd. De dierenarts liet weten dat we ons geen zorgen moesten maken. Gedurende een paar dagen zalf in mijn ogen doen en dan komt alles weer goed.

Ondanks alles maakt mama zich wel zorgen. Er hangt af en toe een rode gloed in mijn ogen en ze betrouwt dat niet. Reeds enige weken vraagt ze zich af of het niet beter zou zijn om mijn snorharen te trimmen. Ergens zou ze dat liever niet doen, want ze wil graag dat ik lange haren krijg, maar dat mag niet ten koste van mijn ogen gaan. Zelf heb ik alleen maar last van die snor wanneer hij mooi geborsteld is, dan springen de haartjes langs alle kanten. Wanneer mijn snor wat vochtig is hangt hij mooi in plukken samen.

Men zegt dat Shih Tzu’s met veel oogwit niet echt een afwijking aan de ogen hebben, maar dat het toch niet gewenst is bij ons ras. Dat is wat raar, want ik heb oogwit en nu is dat oogwit soms rood. Ben ik dan niet langer meer perfect? Mijn mama snapt het niet zo goed. Traanstrepen heb ik dagelijks een heel klein beetje, maar het stinkt of plakt niet. Ieder avond wrijft mama die mooi weg met een zakdoekje.

Mama gaat ondertussen wat verder snuffelen op het internet, zal ik wel wat verder snuffelen in de tuin.